Thursday, September 30, 2010




sweet melodies of rain


As you yearned for, tonight sweet melodies of rain
I ,ve offered as a gift
Life full breeze, privet truths
I,ve offered as a gift
As an intokxicant, every breath a drowsy love
Must have a novel gift
O love, in the name of creator,love wine
I,ve offered as a gift
Today,s fresh legend must have a fresh look
As gratitude,
In the name of love a blue-sea fragrant flower
I,ve offered as a gift
To quest is joy-giving to percept is life-giving;
look thoroughly, a joyfol life
I,v offered as a gift
Not every thron with a flower has a good mould,
Darling, a glimpse from eternity
I,ve offered as a gift

reza nasr




Dearest Father



Dearest father! You are so enfeebled      Though a winelit soul
Dearest father

So enfeebled he is
No longer hale and hearty
He stops breathing from time to time
He whispers the inconvenient truth approaching to his heart

He senses everything
Murmurs prayers faintly from time to time
Fatal freindlessness and fear, forcefully
Inspire death dread to him
Dearest father
No strength in the feet to walk
No power in the hands to take
No vigor in the tongue to talk
No, no, to fall asleep? He does not feel like

Dearest father

Ears hardly hear
Eyes are of no sight but insight

No, … he has no words to say
Or if he does
No other ear to hear
No other liveliness and loftiness

There is no help at this time,
Dearest father!
Eye has seen another insight
Body amalgamates into soul
Little by little
Drops of tears become words
With few, love and affection is explained
He sighs from the depth of his heart
Tears roll down his rose cheeks
Love shines from his eyes and look
Looking expected at the door
He falls asleep … Dearest father! …
And in his dream, he sees, not in a long time
How,
His rose cheeks droop in fall

I wish my heart turned into stone
I wish I could harrow my heavy heart
I wish this never happened
Oh, how colorless is this war
It is so frightening
Everywhere has decay color

The whole road overburdened
The whole life absurd

Behind this dark and rocky road
How lonely was this simple and colorless heart
Perhaps this is the last tale,

The black soil tale, our last in love tale
The poignant tale of Genesis

Negligence the beginning, middle, and the end
Oh father, why should I see your sad face
Why should I see you choked with faultless loneliness





Wednesday, September 29, 2010

در دانه های عشق



  سرشت آدم

پیداست آدم را نخست از گل سرشتند
 پایان و انجام و را در وی نوشتند

مکتوب حق شد در میان آتش و آب
چون پخته شد لوح نبی در آن بهشتند

قاری شد و قرآن حق را شد بشارت
در دانه های عشق و مهر در او بکشتند

آندم شدند در سجده ز امر حق ملایک
چون حق دمید بر روحشان عالی سرشتند




Monday, September 27, 2010

درگه عشق



یک شب مرا به واسطهء نور خوش سرشت

شاید برند به درگه عشقم به چاره ای

روح لطیف محرم دهرم دهند به لطف

جایم دهند به مسند خوبان کناره ای

رویای صادقانهء پر شور ومهر و عشق

یارانه ام دهند به صواب دوباره ای

بینم به بزم خود ملک و حور و دلبران

مستانه در بغل صنم خوش قواره ای

مطرب زند به حکم ادب ساز دلنواز

با تار و تنبک و دف و عود و نقاره ای

چشمک زنان عطارد و نا هید و مشتری

سیمین بران به پیش و یمین و یساره ای

فریاد عشق ( شاخه گل )



هر شاخه گل به مانع تیغ داد می زند
بلبل به واسطه شده فریاد می زند
گل را ببو نه چین .... به چه حقی به دست خود
پژ مرده می کنی نفسی را که زنده است
آرام بی وجود که وجودی به لطف عشق
پر عطر نموده صحنهء دل را و بنده است
هر کس به چشم خا ص ببیند حدیث گل
بوی و رخش چو گل به سلامت برنده است 


سیر عشق ( آزاده )

 

آزاده

 

آزاده ای آزرده ام                 ازما ومن وا خورده ام

چندی است در کنج طلب        هم شاد و هم پژمرده ام

 

مستانه میگردم به سیر         گاهی بخود گاهی به غیر

هر چند که ذل را باختم            ازصد طرف دل برده ام

 

من کوله بارم بسته ام..........                         ازما ومن ها خسته ام

از دست دست انداز دل               برنای حق پیوسته ام

     

       چون چهارچوبست سینه ام        

دو... لت بود پیشینه ام

      هر گه که یک لت باز شد            محشر شود آیینه ام........


صبح فلق را دیده ام              

 ازهرچه هست ببریده ام 

عطر ونوایش شاهد است          از گلشنش گل چیده ام


من مرغ طوفان گشته ام             از خالصی آغشته ام

 

فریاد می دارددلم .........من عاشقی سر گشته ام

فریاد می دارد دلم.........ازهرچه هست بگذشته ام



Sunday, September 26, 2010

فراق عشق (یاران )

یاران


    
یاران زفـُراقِ لـب لعـلش به تـبم هی      
یـاران زنــســیم ســرزلـفـش زده ام می


حاشاکه بدانید چه رفت بردل مسکین
                               راهی نبودش دل که نـپیمودونکـرد طی


شـب تا به سـحـر بـردرارباب مـُـرُوّت
                              یاروز گـه ازفــَرت فـراقــش ِبــدمَـــد نی

ورَدش همه دم ذکرحبیبست ونوایش      کی دولت جانان بدمد صور ورهد کی                                                                                                   
امیـد عجیبی اسـت دراوازقدم عـشق
                              انــگــاربــهــاران بــنـگـارنــد بـه مَـه دی


اشک پرده دریدست که دلرابشناسیـد
                              کـس دل نـدهـد ره به حـریـموطرف وی


غیرازمی حق وعسل وشیروشرابش
                              زهــراب شــود کــنه وجودش بـزنـد قی

بـَررُوفت نسیم سحری گََرَد وجـودش
                              بـرآن شـــده تا هسـت بــروبـیـده زنـد پی


چـون بـوی بهاران بـوزد از بــر یاران
                              تـازیِـد ســواران چـه ازشــام و چه از ری


سرخوش چو شود دل ز شَمیمِ ره جانان
                                            هی های زنـد گاهی و گاهی بـزنــد هی           

خالق چو گواه است بداند هــمـه ذرات
                              دردا نـه کم ازذره بوم یا که کم از شیی


   نـصر بهـر سـجودش شــده پر آه دما دم
                               گه بـاز دمـش آهــی و گه بـاز دمـش ای

سازعشق ( هوای محبت )

عُروَة وُ ثقی


بشنودی ازمن آنچه نمایش گمانه بود
سازی نواختی که نوایش شهانه بود

هرچند سواد عشق به بلندای دل فزود
نورش زدود آنچه ز جانش روانه بود

مهرازدلست ودل به هوای محبت است
ما را محبت تو دما دم بهانه بود

شهرسکوت دل به شهادت نواخت اشک
دستان گرم تو به نهایت رهانه بود

آری بریخت اشک دل ازماضی زمان
مستقبلش نشان و کمانش زمانه بود

بس کن دلا صبور باش نه اینگونه بگذرد
آوای عشق و نصرت یاران ترانه بود

توفیق ره به اذن ملک بود و بازازاوست
 ازاو طلب که موهب رحمش سرانه بود

ساز رضا و نغمه امید نصرت است
آوای چنگ عُروَة وُ ثقی کرانه بود

هستی عشق



می کشمت من

ایــدل تــو اگـرخـواب شـــوی می کشمت من
برهستی دنیا کم وبیتاب شوی می کشمت من

خوش گوی وبـزی وخوش نظرکن همه احوال
غـیـرازبـردریا وافق آب شوی میکشمت من

هــستی زخــدا بـخواه وغـیـرازکـرمـش هیچ
برهـرکس وخـس تاب شـوی می کشمت من

دل دســت تـو نـیـسـت تا بـهـردربکـشی سـر
ازطلعت ومهرش بدوشورآبشوی می کشمت من

نوراسـت تـجـّلی حـبـیبان چوبتابد زره عشق
چون ظلمت وسدّ ره مهتاب شوی می کشمت من

خـود دل زده ای نــورافـق بــررگ و ریـشـه
بـرصـخـره وسـنـگ آب شــوی میکشمت من


نور عشق

آوای گذشت

گرمی بوسه خورشید و طلوع
جان دمید و روح را در قطره ای

قطره از شادی بیحد و حساب
شد بخاری و نمی........ برگل نشست

غنچه از دیدار نور و قربتش
باز شد......... لبخند به لبهایش نشست

بر گها رقصان شدند از شوق گل
رقص برگ جان داد بر سبزی دشت.........

مرغها مست ازهوا و عطر گل
خواندند با یک دگر.........

نغمه پرشور و آوای گذشت

آسمان از بوسه خورشید فجر
ظلمت شب پس زد و چون روز گشت

نم نمک آمد چو بر بالا افق بوسه ها زد بر که و دریا و دشت.....



پرتو عشق


      الـهـامـات حــق

                                                                        
بـهاران شــد روان از سوی جانان  
                        به گاه صبـحــدم بـا شـــور وحـالـی 


  چـنان زد پـرتـوش بـرجان و بـر دل    
                        کــه عـالـم را نـبـاشــــد زان مثـالی

نــسیـم روح بـخـشش در لــطافـت
                        به صـوت حــوربــُـود اورا خـیـالـی


گهی بـرهـوش و گـه بیهوش بودم 
                        شـــنــــودم رازهـــای پـــرکـــمــالـی

هـــزارانــش بــود او در وصــف امـا    
                        لـغـت را ره نـبــاشــــد آن حـــوالـی

 دو صــد فـریاد و لـب خاموش از وجد 
                       مـحـالــم بــودوحـــالــم شــد مـحـالی


خــرامـان آمـــد او بـا دسـت پــر گـل 
                        چـومـحـبـوبی کـه حـال آیــدبه قالـی

    نـه مـن بـاشـم رهـانـم ایـن چنین می
                        کـه شــوریـکـدمـش مانــد به سالـی




Tuesday, September 21, 2010

فرازهای عشق

گذشت و یاری

دست آن می بوسمی کز روی لطف
بازوی همت گمارد بر ضعیف

با قدم یاری رساند یا به دست
حکم پا پیش است با دستی نحیف
یا نگارد با قلم حکمش به داد
حق ن والقلم داند ظریف

یا به دم راضی کند مسکین و خوار
بر دمد او را دو سه پند لطیف

باقییات و صالحات  نیکو بدان
تا نگردی در سرا خوار حریف

تا نظر بر آسمان داری بدان
خالقش با شد تو را یاری شریف